HISTORIA KARATE
STOPNIE
STYLE
METODY NAUKI
HIDETAKA NISHIYAMA
KATA
SHOTOKAN
GICHIN FUNAKOSHI
KYOKUSHIN
MASUTATSU ŌYAMA
Karate – sztuka walki i sport walki stworzone na Okinawie, w Japonii. Karate obejmuje swoim zasięgiem cały świat. Do chwili obecnej powstało ponad 100 stylów karate. Jedyną organizacją odpowiedzialną za ruch sportowy karate i uznaną przez Międzynarodowy Komitet Olimpijski jest World Karate Federation (WKF).
Charakterystyczny dla karate jest system stopni uczniowskich i mistrzowskich, stworzony na bazie judo, odrębny w wielu organizacjach i stylach karate.
Słowo to oznacza obecnie „pusta (naga, bez broni) ręka”. Pełna nazwa „karate-do” lub „karate-jutsu” oznacza „drogę (sposób) pustych rąk”. Pierwotnie zapisywano je ideogramami: co oznaczało „chińską rękę”, „chiński sposób walki” (dosł.: ręka Tangów). Na początku XX w. pod wpływem nacjonalistycznych idei, przyjęto w Japonii ten pierwszy zapis znakowy.
Pierwszy, udokumentowany zapis homofonu „karate” jako „pusta ręka” miał miejsce w sierpniu 1905, autorstwa Nagashige Hanagusuku.
Karate jest sztuką walki stworzoną przez mieszkańców Okinawy jako metoda samoobrony bez użycia broni. Dawniej dla tej sztuki używano nazwy te i zapisywano znakiem „ręki” lub tode. Słowo tode składa się z dwóch znaków: to – sinojapońskie czytanie znaku oznaczającego dynastię Tang, ale także Chiny oraz Cathay (arch. Chiny) oraz te lub w udźwięcznieniu de – ręka (w przypadku Okinawy także sztukę walki wręcz).
Nazwa karate została zatwierdzona dopiero w 1936 przez mistrzów z Okinawy: Kentsu Yabu, Chomo Hanashiro, Choshin Chibana, Chojun Miyagi, Choki Motobu.